Rozdział XIX. Dwadzieścia lat

[muzyka]

Kayth

rok 1926

Kayth pamiętała, jak razem z przyjaciółmi opijała rozpoczęcie dwudziestego wieku. Nadine urządziła z tej okazji przyjęcie herbaciane, na którym można było spróbować smaków wszystkich herbat świata. Mieszkańcy Podziemia żegnali się z poprzednim stuleciem i z uśmiechem na ustach witali nowe, mając nadzieję, że będzie najlepszym w ich życiu. Nikt nawet nie przypuszczał, że dwudziesty wiek okaże się tak pełen bólu i rozpaczy nie tylko dla żyjących, ale również dla umarłych.

Do Hadesu z każdym dniem przybywało coraz więcej dusz. Powoli zaczynało brakować dla nich miejsca. W poprzednim stuleciu do pałacu trafiło jedynie sześć osób, a jedną z nich była Kayth. Choć minęło dopiero niespełna ćwierć dwudziestego wieku, zamek stał się bogatszy w dziewięciu nowych obywateli. Ludzie na świecie umierali, zanim zdążyli posmakować życia, a ich śmierć była często heroiczna. Pola Elizejskie przepełniały się w zawrotnym tempie. Najpierw katastrofa Titanica, następnie pierwsza wojna światowa, później rewolucja w Rosji. Tanatos miał ręce pełne roboty. Chodziły słuchy o tym, że coraz częściej litował się nad ofiarami i na polecenie Hadesa darował im życie. Władca nie był litościwy, jedynie zdrowo myślący - nawet w poczekalni Podziemia zaczynało brakować miejsc dla dusz.

Przez ostatnie dwadzieścia lat w Hadesie panował względny spokój, choć nikt nie zapomniał o zagrożeniu, które potocznie zostało nazwane wojną bogów. Ta wisiała w powietrzu i zaczynała dotykać biedniejsze części Podziemia. Po jednej stronie bitwy stał Olimp, a po drugiej Hades. Jednak na tym wcale nie kończyły się strony wojny, ponieważ Scar i Persefona stworzyli swą własną, trzecią. Kayth nie miała pojęcia, jaki był tego cel i nieraz myślała, że matka i syn chcieli jedynie zaprowadzić większy zamęt. A jednak według krążących plotek, po trzeciej stronie opowiedziała się większość pomniejszych bóstw, w tym Bogini Urodzaju, Demeter. To ona odpowiadała za zaopatrzenie Podziemia we wszelką żywność i tylko od jej kaprysu zależało, czy dusze nie będą głodować. Matka Persefony nie była litościwa – nawet na Polach Elizejskich było słychać jęki głodujących mieszkańców Erebu. Choć nie mogli umrzeć, pustka w brzuchu nie była miłym uczuciem. Tym sposobem trzecia strona wojny chciała zmusić Hadesa do kapitulacji, póki walki nie zdążyły jeszcze wybuchnąć z całą swoją mocą. Pana Podziemia jednak kompletnie nie interesowały problemy jego poddanych. Jego celem było przejęcie Olimpu i zamierzał go zrealizować za wszelką cenę. Choć na salonowych podwieczorkach starano się omijać temat wojny szerokim łukiem, coraz więcej osób, w tym również Kayth, podejrzewało, że owa cena będzie bardzo wysoka. Rewolucja w Erebie, o której wcześniej mówiono tylko szeptem, stała się potężnym zagrożeniem dla większości mieszkańców pałacu, którzy nie chcieli zmieniać swego dotychczasowego życia.

Wczorajszej nocy Kayth położyła się spać bardzo późno. Przez godziny słuchała Juliana czytającego francuską książkę pod tytułem Mój przyjaciel Meaulnes. Położywszy głowę na jego brzuchu, wsłuchiwała się w piękne brzmienie wypowiadanych przez niego słów. Kilka lat temu mężczyzna postanowił nauczyć ją francuskiego. Już na pierwszej lekcji okazało się, że nauka nie była jej potrzebna. Odpowiedziała płynnie na zadane przez niego w tymże języku pytanie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Aż do tamtego momentu nie miała pojęcia, że znała francuski. Musiała się go nauczyć za życia, którego dalej nie mogła sobie przypomnieć w całości. Nagłe, chwilowe przebłyski wspomnień powodowały jedynie więcej pytań, zamiast dostarczać odpowiedzi.

– Je t'aime – mruknęła wtulona w ramię Juliana, gdy skończył czytać.

– Je t'aime aussi – odparł, całując ją we włosy, po czym zgasił światło.

Zanim zasnęli, usłyszeli senny głos Cutiego, dobiegający z jego posłania.

– Cutie was też kochać.

Rano obudził ich głośny stukot do drzwi. Kayth tradycyjnie ocuciła się z przyciśniętym do pleców Juliana policzkiem i ręką obejmującą go w pasie. Westchnęła lekko i zamknęła oczy, zamierzając zignorować gościa i ponownie wejść do świata snu. Po kilku minutach walenia w drzwi, usłyszała, że gość sam je otworzył. Nie musiała na niego patrzeć, by wiedzieć, kim był.

– Kayth, wstawaj! – zawołała czternastoletnia dziewczynka o wyglądzie aniołka i ściągnęła z niej kołdrę. Kobieta nie po raz pierwszy przekonała się, że niewinny wygląd był jedynie przykrywką dla diabolicznego charakteru. Tessie przeniosła wzrok na cucącego się mężczyznę i dodała zwyczajnie: – Cześć, Julian.

Tak jakby przyszła na pogawędkę i jakby wcale nie była ósma rano. Obudzony Cutie trącił Tessie w nogę, a ta tradycyjnie wzięła go na ręce, niczym małe dziecko i połaskotała go w nosek. Kayth przewróciła się na brzuch i ukryła twarz w poduszce. Dopóki miała łóżko, dopóty mogła obyć się bez kołdry.

– Kayth! - ponagliła dziewczynka. Kobieta jęknęła głośno. - Od miesięcy obiecujesz, że oprowadzisz mnie po pałacu! Tym razem nie dam się zbyć.

– Co to za Pola Elizejskie, skoro nie mogę się nawet wyspać? - westchnęła i choć jej głos był zniekształcony przez poduszkę, Tessie idealnie ją usłyszała.

– Obiecałaś! - przypomniała jedynie.

Kayth z miną męczennicy wstała z łóżka, nałożyła na siebie szlafrok i zmierzwiła włosy dziewczynki.

– Daj mi się chociaż umyć, diabełku – powiedziała, po czym poczłapała do łazienki.

Tessie trafiła na Pola Elizejskie kilka miesięcy temu. Nim to się stało, Kayth dostała od Platona list, w którym filozof oznajmił jej, że została mentorką nowej mieszkanki pałacu i kazał jej pójść po dziewczynę nad Styks. W to samo miejsce, w którym on nie zjawił się po nią kilkadziesiąt lat temu. Córka Hekate była zarówno lepszą osobą, jak i lepszą mentorką. Rzuciła wszystko i popędziła nad rzekę, by zobaczyć trzęsącą się ze strachu dziewczynkę. Nie miała więcej, niż piętnaście lat. Była ubrana w białą sukienkę, która podkreślała wygląd aniołka i jasny odcień kręconych włosów. Na tle bladej twarzy odznaczały się wielkie, niebieskie oczy, w których czaił się strach. Jej broda trzęsła się od powstrzymywanego płaczu. Wydawała się być bardzo krucha, ale zarówno piękna. Była najpiękniejszym dzieckiem, jakie kobieta kiedykolwiek widziała.

Kayth nie mogła wyjść z podziwu, jaką metamorfozę przeszła z początku wystraszona i nieśmiała dziewczynka. Kiedy po kilkunastu minutach wyszła z łazienki, zobaczyła siedzącą na łóżku po turecku Tessie, machinalnie głaszczącą Cutiego po głowie i zażarcie o czymś dyskutującą z przykrytym jeszcze kołdrą Julianem. Ta dwójka od razu przypadła sobie do gustu, a w ciągu ostatnich tygodni ich sympatia przerodziła się w przyjaźń. Oboje kochali poezję i mogli o niej rozmawiać godzinami, podczas gdy ciesząca się reputacją mola książkowego Kayth nigdy nie przekonała się do wierszy i nie brała udziału w ich rozmowach.

Oparła się o framugę, zastanawiając się, ile czasu minie, zanim ją zobaczą. Nie miała serca im przerywać, zwłaszcza, że Tessie uśmiechała się od ucha do ucha, a to rzadko jej się zdarzało. Patrzyła jedynie z utęsknieniem na łóżko, marząc o jeszcze kilku minutach snu. Wedle jej wcześniejszych przewidywań, Julian i Tessie zorientowali się o jej obecności dopiero wtedy, gdy podłoga pod jej stopami zatrzeszczała. Przerwali rozmowę o poezji Goethego i posłali sobie uśmiechy, będące obietnicą dokończenia dyskusji w najbliższym czasie.

Tessie zwinnie zeskoczyła z łóżka i z entuzjazmem podeszła w stronę Kayth.

– Spędzasz w łazience chyba więcej czasu, niż moja mama! - powiedziała żartobliwie, co było dużym przytykiem, zważywszy na to, że jej matką była Afrodyta.

– Ale za to ślicznie wygląda – obronił jej Julian, wpatrując się w odzianą w żółtą, sięgającą kolan sukienkę kobietę. Na nogach miała niskie obcasy, a z szyi zwisały perły.

Podeszła do Juliana i pocałowała go, nie zważając na jęk protestu dziewczynki, która udawała, że takie rzeczy ją zniesmaczały. By się z nią podroczyć, mężczyzna wplótł dłonie we włosy Kayth, a potem zaczął obsypywać pocałunkami jej twarz i szyję. Dziewczynka jęknęła jeszcze głośniej, po czym interweniowała, łapiąc za rękę córkę Hekate i ciągnąc ją w stronę drzwi. Para wybuchnęła śmiechem i puściła sobie oko. Kayth pomyślała, że gdyby kiedykolwiek wyobrażałaby sobie swoją córkę, zachowywałaby się ona tak samo, jak Tessie.

– Kiedy w końcu się pobierzecie? - spytała dziewczynka cicho, zanim wyciągnęła Kayth na korytarz.

– Tess, pytasz o to co tydzień.

Wzruszyła ramionami i puściła jej oko.

– Muszę wiedzieć, kiedy mam wam przerwać.

Kobieta prychnęła, udając złość, po czym włożyła na głowę biały kapelusz z szerokim rondem. Odkąd moda na nie trafiła do Hadesu, Kayth pokochała je równie mocno, jak wszystkie inne kobiety.

– Zajrzysz dzisiaj do Nadine? - spytał na pożegnanie Julian, podpierając się na łokciach.

– Jeśli będę mieć czas – „i siłę”, dodała w myślach.

Z Nadine już dwadzieścia lat temu nie było dobrze. Teraz było katastrofalnie. Choć dwie dekady temu Scar zdołał przy pomocy Ateny zatrzymać napady bólu, kilka lat temu nastąpił ich nawrót i były jeszcze gorsze, niż wcześniej. W przeszłości Nadine była torturowana przez swój własny umysł tylko wtedy, gdy ktoś w jej obecności wspomniał o Anne. Od niedawna ból był nieodłączną częścią jej życia.

Choć Tessie mieszkała w pałacu od niecałego roku, nieraz nadal się w nim gubiła. Kayth to zupełnie nie dziwiło, gdyż ona sama nie zdążyła poznać wszystkich jego zagadek. Olbrzymi gmach był z jednej strony tajemniczy, z drugiej straszny, a z trzeciej wart poznania. Trzy strony, pomyślała z przekąsem Kayth. Moje życie składa się z trójkątów. Liczne korytarze były długie i ciemne. Im dalej się szło, tym bardziej miało się wrażenie, że nigdy nie dojdzie się do końca. Po obu stronach przejścia były rozmieszczone drzwi do pokojów, z których zaledwie mała część była zajęta. Nadwyżka demograficzna najwyraźniej nie dotyczyła pałacu. Kayth pokazywała zainteresowanej dziewczynce wszystkie tajne przejścia, sale, z których od dawna nikt nie korzystał i przedmioty, które nie pasowały do reszty wystroju i musiały pełnić funkcję inną, niż dekoracyjna. Tessie słuchała z otwartymi ustami, chłonąc każde jej słowo. Kobieta pokazała jej komnatę Juliana, apartament Persefony (z daleka, oczywiście) oraz salę tronową, w której zatrzymały się na dłużej. O tak wczesnej porze była całkowicie pusta, choć zazwyczaj tłoczyli się w niej poddani, a na jednym z czterech tronów codziennie w południe siedziała Persefona, słuchając ich skarg. Tess patrzyła na ogromne, wiszące na ścianie za tronami portrety władców Podziemia i studiowała każdy z nich przez kilka minut. Na dłużej zatrzymała się na portrecie małego chłopca o czarnych jak noc włosach i oczach. Jeszcze jako dziecko Scar wypracował sobie kpiący uśmieszek, który zawsze tak bardzo irytował Kayth. Przez środek obrazu przebiegały trzy rysy niewiadomego pochodzenia. Zastanawiające było, dlaczego nie został namalowany nowy portret. Albo dlaczego pokazywano podobizny małych dzieci, skoro Rosae i Scar dorośli dawno temu. Kayth miała równie wiele pytań, co Tessie, o czym od razu ją uprzedziła. Dziewczynka zadała jednak pytanie, na które kobieta znała odpowiedź.

– Co się stało z tym chłopcem? Znam Rosae - sama mi ją przedstawiłaś - o Hadesie i Persefonie oczywiście słyszałam. Ale nie kojarzę tego chłopca.

Kayth ponownie zerknęła na portret, jednak niemal od razu odwróciła wzrok, gdyż jej serce przeszył ból.

– Ten chłopiec nazywa się Scar i jest już dorosły – wytłumaczyła, gdyż nieważne, jak nieprzyjemny był to dla niej temat, Tessie zasługiwała na to, by znać odpowiedzi. - Jest Bogiem Nocy, bratem Rosae i razem z Persefoną tworzy trzecią stronę wojny bogów. Od dwudziestu lat jest... nieobecny w Hadesie.

Tessie położyła rękę na jej ramieniu, jakby wyczuwając jej ból.

– Tęsknisz za nim, prawda? - spytała, a Kayth kolejny raz zaskoczyło to, jak spostrzegawcza była. Dzięki byciu córką Afrodyty idealnie orientowała się w cudzych uczuciach.

Westchnęła ciężko i powiedziała coś, co zaskoczyło nawet ją samą.

– Każdego dnia.

Ich następnym przystankiem było jezioro na tyłach pałacu. Już z samego rana kręciło się przy nim wiele osób, które zajmowały miejsca położone najbliżej wody. Widząc jego zarys, Tessie zatrzymała się gwałtownie, po czym odwróciła się na pięcie i odeszła w przeciwną stronę. Brwi Kayth poszybowały w górę.

– Tess! - zawołała, doganiając dziewczynkę. - Co się stało?

W części rekreacyjnej pałacowego ogrodu było kilkanaście drewnianych, obrośniętych bluszczem altanek, które często były miejscem spotkań paczek przyjaciół. Wymieniali się oni plotkami, dzielili wiadomościami, żartowali. Jeszcze przed chorobą Nadine, Kayth nieraz przychodziła tu z nią, Julianem, Henrym i Rosae. Altanki były miejscem, z którego miała wiele dobrych wspomnień. Dzisiejszego dnia miało się to zmienić.

Tessie wsunęła się do środka jednej z nich i schowała twarz w dłoniach. Kayth usiadła naprzeciwko niej i czekała. Wiedziała, że musiała dać jej trochę przestrzeni. Nie chciała na nią naciskać. Po kilku minutach dziewczynka uniosła wzrok, a jej oczy były czerwone od płaczu. Wyglądała na zaskoczoną, gdy zobaczyła swą mentorkę. Nie miała pojęcia, że Kayth przy niej była.

– Przepraszam – wychrypiała. - Wszelkie zbiorniki wodne... one mnie przerażają. Nie mogę nawet na nie patrzeć. Nie po tym, co przeszłam.

Kayth sięgnęła przez stół i chwyciła jej małą dłoń w swoją. Uścisnęła ją, chcąc dodać otuchy. Mimo tego, że znały się kilka miesięcy, nie miała pojęcia, jak umarła dziewczynka. Platon powiedział jej jedynie, że była to heroiczna śmierć.

– Jeśli nie jesteś gotowa, żeby o tym mówić, zrozumiem. Jednak jeśli chciałabyś się wygadać, jestem tu. Zawsze cię wysłucham, pamiętaj.

Dziewczynka popatrzyła jej w oczy, w których znalazła tylko i wyłącznie szczerość. Przełknęła ślinę i po chwili wahania rozpoczęła swą tragiczną historię.

– Myślę... myślę, że muszę to z siebie wreszcie wyrzucić – powiedziała cicho. - Moim ojcem był John Jacob Astor. Jestem pewna, że o nim słyszałaś, w końcu był najbogatszym mężczyzną w Anglii. Kiedy miałam czternaście lat, poślubił starszą ode mnie o zaledwie cztery lata Madeleine. Nienawidziłam jej, moje protesty jednak na nic się nie zdały. On mnie nigdy nie słuchał. Traktował raczej jak nieistotny dodatek do swojego życia, zamiast, jak większość rodziców ma w zwyczaju, jego środek. Jestem pewna, że żałował, iż poznał moją matkę i dał się jej oczarować. Oczywiście nie zabrali mnie ze sobą w podróż poślubną. Zostałam z opiekunką, której zapłacono grube pieniądze, by była dla mnie miła. Ich wyjazd, który początkowo miał trwać miesiąc, przedłużył się na pół roku. Nie dostałam ani jednej kartki, ani jednej wiadomości. Czułam się jak sierota. Kiedy wreszcie wrócili, Madeleine była w czwartym miesiącu ciąży. Chcąc poprawić ze mną relacje, zaproponowała, byśmy wszyscy razem popłynęli dziewiczym rejsem największego na świecie statku. Titanic wypłynął dziesiątego kwietnia 1912 roku z nami na pokładzie. Jak podejrzewałam, Madeleine nie zwracała na mnie najmniejszej uwagi. Chciała jedynie przekonać ojca do wykupienia biletów na rejs, a próba poprawy naszych stosunków dawała jej ku temu świetny argument. Ojciec i Madeleine spędzali całe dnie razem, a ja dostawałam od taty pieniądze, bym zajęła się czymś innym, niż przeszkadzaniem im. Nienawidziłam ich. W przypływie złości powiedziałam, że życzę im śmierci... Nie masz pojęcia, jak później żałowałam tych słów. Nie miałam pojęcia, że nasz rejs zakończy się tak tragicznie. Wieczorem piętnastego kwietnia statkiem wstrząsnął potężny huk. Razem z ojcem siedzieliśmy w sali balowej, słuchając koncertu orkiestry. Madeleine została w apartamencie, ponieważ źle się czuła. Na początku nic się nie działo, gigant spokojnie płynął dalej. Wiedzieliśmy, że statek na coś wpadł, jednak nie sądziliśmy, iż powinniśmy się tym przejmować. „Pracownicy wszystkim się zajmą”, rzekł mój ojciec i powrócił do słuchania orkiestry. Jeszcze przez trzydzieści minut żyliśmy w błogiej nieświadomości. Później... później zaczęło się piekło. Choć z początku żaden z pracowników nie chciał wywoływać chaosu, później stało się jasne, że dla Titanica nie było ratunku. Tonęliśmy w zawrotnym tempie. Razem z ojcem pobiegliśmy po Madeleine, która wyglądała nas ze swojego apartamentu. Ojciec zabrał z sejfu wszystkie pieniądze – jakby miały mu się na coś przydać! - i przeciskając się przez rozhisteryzowany tłum, popędziliśmy na samą górę statku. Nie mogłam uwierzyć, że to wszystko działo się naprawdę. Byłam dzieckiem, które dotychczas żyło w luksusach. To było jak najgorszy koszmar, jaki mogłam sobie wyobrazić. Ludzie byli przerażeni. Statek zaczął tonąć, a wokół podnosiły się coraz głośniejsze wrzaski rozpaczy. Brakowało szalup ratunkowych. Madeleine była ciężarna, ja byłam nieletnia. Miałyśmy pierwszeństwo, by się ratować. Jako jedne z pierwszych mogłyśmy wsiąść na łódź. Madeleine oczywiście z tej szansy skorzystała. Ojciec spytał oficera, czy może wsiąść razem z nami, ale ten kategorycznie odmówił i nie obchodziło go, że tata był najbogatszym człowiekiem na statku. Mężczyźni mieli wchodzić na łódki jako ostatni, a to było równoznaczne z tym, że mieli nie wejść na nie w ogóle. Ojciec przełknął ślinę, uśmiechnął się do nas i powiedział: „Nie martwcie się, aniołki. Niedługo się zobaczymy”. W tamtej chwili zobaczyłam człowieka, jakim kiedyś był. Przypomniałam sobie, że niedawno życzyłam mu śmierci i coś we mnie pękło. Choć byłam już na burcie szalupy, wyskoczyłam z niej. Nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam odpłynąć, wiedząc, że zostawiam na pewną śmierć tych wszystkich ludzi... że zostawiam ojca. Próbował przekonać mnie do zmiany zdania, ale byłam nieubłagana. Moje miejsce zajęła młoda kobieta w ciąży, która płynęła trzecią klasą. Gdyby nie ja, nie miałaby szansy na ratunek. Łódź z zawodzącą Madeleine zjechała niżej i odpłynęła, w końcu znikając z zasięgu naszego wzroku. Ojciec wrzeszczał na mnie niemiłosiernie. Nie mógł uwierzyć, że mogłam zrezygnować z jedynej szansy przeżycia. Chciał poszukać dla mnie innej łodzi, ale mu zabroniłam. Powiedziałam, że albo opuścimy Titanica razem, albo nie opuścimy go w ogóle. Nie mogłabym żyć ze świadomością, że go zostawiłam. Nie popierał mojej decyzji, to pewne. Ale jednak jakaś jego część cieszyła się, że nie został sam, widziałam to. Pomagaliśmy innym dostać się do szalup, aż całkowicie ich zabrakło. Tata chciał zmusić mnie do wejścia na ostatnią łódkę ratowniczą, jednak ja ponownie ustąpiłam miejsca, tym razem staruszce. Ponad połowa pasażerów, w tym i my, pozostała na statku, który z każdą chwilą tonął coraz bardziej. Ostatnie minuty życia wykorzystałam najlepiej, jak się dało. Uspokajałam dwójkę dzieci, które w panującym chaosie zgubiły rodziców. Rozmawiałam z niewidomym mężczyzną, który zrezygnowany usiadł koło barierki. Trzymałam za rękę staruszka, który popadł w otępienie. Wiedziałam, że nie było dla nas ratunku. Orkiestra nie przestawała grać, choć wszyscy wiedzieli, że umrą. Cały wieczór zgrywałam dzielną, ale w końcu się rozkleiłam. Patrzyłam na bezkresne morze i łkałam z rozpaczą. Ojciec tulił mnie i powtarzał, że jest ze mnie niesamowicie dumny. Nie mówił, że wszystko będzie dobrze, bo wiedzieliśmy, że tak nie będzie. O godzinie drugiej nasza część statku zaczęła odchylać się do tyłu. Złapaliśmy się barierek, ale to było na nic. Chwilę później kolos przełamał się na dwie części. Widziałam, jak ludzie wpadają do wody i już się z niej nie wyłaniają. Jak ci, którzy utrzymali się na statku, wrzeszczą i się modlą. Od utonięcia ratowała mnie jedynie barierka, której się kurczowo trzymałam. Ale moje ręce wysiadały, wisiałam niemal pionowo. Gdy zrozumiałam, że pomoc nie przybędzie dostatecznie szybko, spojrzałam ojcu w oczy. „Wytrzymaj jeszcze trochę”, powiedział, choć widziałam, że zdał sobie sprawę z tego samego, co ja. Dla nas już nie było ratunku. Musieliśmy umrzeć. „Niedługo się zobaczymy”, powiedziałam, cytując jego wcześniejsze słowa i puściłam się. Kiedy spadałam, zobaczyłam, że poszedł w moje ślady... Woda była lodowata, a impet, z jakim w nią wpadłam, odebrał mi dech. Uderzyłam o coś głową i straciłam świadomość. Śmierć była dla mnie wybawieniem. Nie miałam już siły patrzeć na tę katastrofę. Nawet, gdybym ją przeżyła, jej wspomnienie by mnie zabiło. Utonęłam, a niezatapialny Titanic razem ze mną.

Kayth płakała. Nie zdawała sobie sprawy, że po jej policzkach spływały łzy, dopóki Tessie nie zakończyła opowieści. Była tak młoda, a przeszła tak wiele. Córka Hekate poczuła do siebie wstręt. Nie zasługiwała na miejsce w pałacu. Tess pomogła uratować setki ludzi, a ona? Ona nie zrobiła nic szczególnego, a w każdym razie o niczym takim nie pamiętała. Zapewniła sobie miejsce na Polach Elizejskich dzięki kłamstwu, podczas gdy siedząca przed nią dziewczynka poświęciła się, by ratować innych.

Sięgnęła przez stół i chwyciła dłoń szlochającej Tess.

– Nie zasługuję na to, by być twoją mentorką – powiedziała cicho. – To ja powinnam uczyć się od ciebie. To, co zrobiłaś, wymagało wielkiej odwagi i poświęcenia. Dziękuję, że mi to wszystko opowiedziałaś. Czy jest ci teraz łatwiej?

Dziewczynka pokiwała głową, a ponownie odezwała się dopiero po paru minutach.

– Ojciec nie trafił do Hadesu, bo nie był herosem. Najgorsze jest to, że nie wiem, czy w ogóle gdzieś trafił. Był ateistą. Nie wiedział, że moją matką była Afrodyta. Ja sama dowiedziałam się tego dopiero po śmierci. Czy... on teraz całkowicie przestał istnieć?

– Nie sądzę – odparła łagodnie Kayth. – Nasze życie ziemskie to jedynie wstęp do życia pozaziemskiego. Jeśli potem miałoby nas nie być... po co by to wszystko było? Nie wierzę w to, że twój tata po prostu przestał istnieć.

Dziewczynka otarła łzy i spojrzała na nią z wdzięcznością:

– Dziękuję. Od tak dawna chciałam to usłyszeć... Oprócz ciebie i Juliana, nie mam nikogo, Kayth. Jesteście moją najbliższą rodziną. Wiem, że rzadko to mówię, ale kocham was.

– My również cię kochamy – odparła i przytuliła ją mocno. - Kochamy cię najbardziej na świecie, tak samo jak Cutiego.

– Opłacało się zejść do Hadesu, chociażby po to, by obejrzeć tę ckliwą scenę – wtrącił ktoś głębokim głosem.

Kayth podskoczyła i spojrzała za siebie. Za nią stał niski, ubrany w czarny, staromodny frak mężczyzna. Był blady, niczym popularne ostatnio wampiry, a włosy miał zaczesane gładko do tyłu. Wyglądał jak... trup.

– Tanatos – powitała go kobieta bez entuzjazmu. - Czy wy, bogowie, musicie się zawsze tak skradać?

– Przychodzę niespodziewanie niczym śmierć – uśmiechnął się do niej krzywo, bez cienia sympatii.

– Och, zdecydowanie – odparła ze sztuczną słodyczą. Nienawidziła go jeszcze bardziej, niż Persefony. - Nigdy bym się nie spodziewała, że Bóg Śmierci zapomni o mnie na dwieście lat.

Wzniósł oczy ku sklepieniu Hadesu.

– Ty znowu o tym?

– Słucham? – odparła lodowato. – Przez dwie trzecie dotychczasowego życia byłam niewidzialna i zostawiona sama sobie z twojej winy! A ty masz czelność mówić mi, że znów marudzę?! Tak, cholera, wyobraź sobie, że ja znowu o tym!

Zarówno Tanatos, jak i Tessie zmarszczyli brwi, słysząc jej wybuch. Rzadko dawała się wyprowadzić z równowagi, ale gdy tak się działo, była przerażająca.

– W zasadzie przyszedłem do Tessie. Ta dziewczynka podbiła moje serce, gdy zabierałem jej duszę z Titanica – odparł cicho Bóg Śmierci. – Jednak wiedz, że żałuję, iż zaprowadziłem cię do Hadesu tak późno. Gdybym zrobił to dwieście lat wcześniej, mieszkańcy Podziemia mieliby dwa stulecia więcej śmiechu.

Poderwała się od stołu i spojrzała na niego z góry. Przez krótką chwilę myślała, że naprawdę chciał ją przeprosić, ale on znowu z niej zażartował. Jakimś cudem znalazła w sobie tyle silnej woli, by go nie uderzyć. Słowa odpieraj słowami, powiedział kiedyś Platon.

– Radziłabym uważać. W każdej chwili mogę opowiedzieć Hadesowi lub Persefonie o tym, jak Bóg Śmierci wywiązuje się ze swoich obowiązków... Nie sądzę, by byli zadowoleni.

– Blefujesz – odparł z przekonaniem.

– Przez dwieście lat tułałam się po Ziemi, bo ty popełniłeś błąd. Spójrz mi w oczy i powiedz, że blefuję.

Przez kilkanaście sekund mierzyli się spojrzeniami. W oczach Kayth można była dostrzec jedynie lodowatą szczerość. Tanatos niemal niezauważalnie przełknął ślinę.

– Persefona cię nienawidzi. Jedyna reprymenda, jaką mógłbym od niej dostać, byłaby za to, że w ogóle sobie o tobie przypomniałem i sprowadziłem cię do Podziemia.

– Mylisz się. Persefona mnie nie lubi, fakt, ale ciebie nie lubi jeszcze bardziej. - Była to krążąca po pałacu plotka, ale widząc minę Boga Śmierci, Kayth przekonała się, że była prawdziwa. – Czy naprawdę myślisz, że będzie dla ciebie łaskawa?

Wpatrywał się w nią z obojętnością, pod którą skrywała się wściekłość.

– Zmieniłaś się – rzekł w końcu. - Dużo bardziej lubiłem kobietę, jaką kiedyś byłaś.

– Nie wątpię. Była łatwiejsza do oszukania.

Po kilkunastu sekundach ciszy spytał z napięciem:

– Więc czego chcesz w zamian za zachowanie swojej historii dla siebie?

– Na razie niczego – odparła. - Ale chcę, żebyś wiedział, że masz wobec mnie dług. I będziesz musiał go spłacić, kiedy cię o to poproszę.

Spokojnie kiwnął głową, jednak w jego oczach czaiła się furia. Musiał być wściekły, że dał się złapać w pułapkę. Kayth odetchnęła głęboko. Przez całą rozmowę zgrywała pewną siebie, jednak zupełnie tak się nie czuła. Była zdumiona, że udało jej się wygrać tę potyczkę. Zrobiła sobie wrogów w dwóch bogach: Persefonie i Tanatosie. Była przekonana, że kiedyś przyjdzie jej za to słono zapłacić. Z rezygnacją pomyślała o osobie, którą się stawała. Nie chciała nią być, ale nie miała wyjścia. W trudnych czasach trzeba było dokonywać trudnych wyborów.

Żałowała, że Tessie musiała być świadkiem tej sceny. Spojrzała na wpatrującą się w nią w osłupieniu dziewczynkę i powiedziała łagodnie:

– Wracam do pałacu. Idziesz ze mną?

Tess wbiła wzrok w dłonie i po chwili ciszy powiedziała:

– Pan Tanatos był dla mnie miły, gdy prowadził mnie do Hadesu. Przyszedł mnie odwiedzić, więc jeśli nie masz nic przeciwko, chwilkę z nim porozmawiam.

– Och – Kayth nie mogła sobie wyobrazić, by Tanatos był dla kogokolwiek miły. Postawa dziewczynki naprawdę musiała zrobić na nim wrażenie. Pokiwała wolno głową. - Oczywiście, to twój wybór. Gdybyś mnie potrzebowała... wiesz, gdzie mnie znaleźć.

– Przyjdę do ciebie później – pożegnała się Tess z pewną dozą nieśmiałości. Musiała czuć się winna tego, iż chciała porozmawiać z mężczyzną, którego Kayth tak bardzo nienawidziła.

Po powrocie do pałacu, kobieta nie skierowała się do swojej komnaty. Wdrapała się na czwarte piętro, na którym znajdował się pokój Nadine. Przez ostatnie miesiące odwiedzała go częściej, niż przez ostatnie sto lat. Zdążyła znienawidzić jego jasnoróżowy kolor ścian, stare, skrzypiące meble oraz wieczny bałagan. Nie mogła patrzeć na leżącą całymi godzinami w łóżku przyjaciółkę. Pamiętała czasy, gdy ta była wesołym promykiem, zarażającym swym optymizmem cały pałac. Niestety te chwile miały nigdy nie wrócić. Zgodnie ze słowami Prophety, Nadine traciła rozum. Zdawało się, że choroba nie dotknęła jedynie jej, ale również innych mieszkańców zamku, którzy stali się posępni i przygnębieni.

Zapukała do drzwi, jednak tradycyjnie nikt jej nie otworzył. Westchnęła ciężko i weszła do środka. W pokoju panował zaduch, a w powietrzu unosiły się widoczne gołym okiem drobinki kurzu. Nadine spała na łóżku zwinięta w kłębek, przykryta jedynie cienką narzutą. Na stoliku nocnym leżało opakowanie po tabletkach, jak lubiła pieszczotliwie nazywać narkotyki była reżyserka spektakli. Co tydzień dostawała nowy zestaw od Platona, a skąd tamten je miał, było ściśle strzeżoną tajemnicą, choć Kayth, która miała okazję odwiedzić Zakazane Miasto, nie musiała długo głowić się nad zagadką. Od początku była przeciwna faszerowaniu przyjaciółki lekami, jednak została przegłosowana przez filozofa, Juliana i samą Nadine, która raz na jakiś czas miała przebłyski świadomości. Od czasu zaprzyjaźnienia się z narkotykami, spała całe dnie. Nic nie było w stanie jej obudzić i gdyby nie to, że nie żyła od kilkuset lat, Kayth pomyślałaby, że umarła. Wstawała jedynie po to, by zażyć kolejną porcję środków nasennych. Trzeba ją było niemal błagać na kolanach, by coś zjadła, wypiła lub choć na chwilę ruszyła się z łóżka.

Kayth otworzyła na oścież okno, pozwalając wywietrzyć się komnacie. Posprzątała walające się po podłodze ubrania, starła kurz z mebli i poprawiła kołdrę na plecach Nadine. Szybko naskrobała krótki list, w którym opisała, co przez ostatni tydzień działo się w pałacu, po czym położyła go na stercie wcześniejszych. Pisała je podczas każdej wizyty u przyjaciółki. Chciała, by ta, kiedy będzie miała przejawy świadomości, nie czuła się samotna i opuszczona. Kayth pragnęła, by przyjaciółka wiedziała, co się działo w jej ukochanym pałacu, podczas gdy ona była... nieobecna.

Wyszła z pokoju, zamykając cicho drzwi. Oparła się o nie plecami, zacisnęła powieki i pomodliła się do bogów o siłę. Nie wiedziała, ile jeszcze mogła znieść. Stan Nadine nie uległ poprawie od kilku miesięcy, co więcej, pogarszał się. Kayth miała na głowie Cutiego, Tessie i Platona. Ten ostatni, choć dorosły, czasami był gorszy od dziecka. Nie była w stanie zajmować się jeszcze Nadine. Choć Julian starał się jej pomagać najlepiej, jak umiał, sam również nie dawał rady. Kilka miesięcy temu Hades poprosił go, jako świetnego taktyka, o pomoc nad planami przejęcia Olimpu. Choć mężczyźnie zupełnie nie podobał się ten pomysł, wiedział, czym groziła odmowa Władcy Zmarłych. Od tamtego czasu większość dni spędzał nad studiowaniem przeróżnych map i wymyślaniem nowych planów, przez co Kayth rzadko kiedy mogła liczyć na jego pomoc.

Pokojówki nie zaglądały do pokoju Nadine od czasu, gdy ta odniosła sukces w próbie uduszenia jednej z nich. Biedna kobieta, która do pracy w pałacu została wyciągnięta z Erebu, oczywiście po kilku godzinach ożyła, ale powiedziała, tak samo jak wszystkie inne, że nie chce mieć więcej do czynienia z wariatką. Kayth w akcie desperacji poprosiła o opiekę nad Nadine jednego z pracujących w kuchni szkieletów. Lepiej nie opisywać wrzasku, który kobieta podniosła po obudzeniu się i ujrzeniu nad sobą takiej zjawy.

Od dwudziestu lat Kayth nie uroniła ani jednej łzy. Dzisiaj jednak była gotowa zrobić wyjątek. Od osunięcia się na ziemię kobietę uchroniła Tessie, której entuzjastyczne podskoki były słyszalne z daleka. Zanim wyjawiła się zza zakrętu, Kayth otarła zaczerwienione oczy i przybrała na twarz najbardziej naturalny uśmiech, na jaki było ją stać. Zgodnie z jej przewidywaniami, to jej podopieczna spowodowała drżenie obrazów na ścianach. Podskakiwała wesoło, nucąc pod nosem szybką melodię. Widząc mentorkę, uśmiechnęła się od ucha do ucha.

– Kayth! – przywitała się, lecz spoważniała, gdy zobaczyła, skąd wychodziła córka Hekate. - Co u Nadine?

Tess nie miała szansy poznać wspaniałej kobiety, jaką była Nadine przed chorobą, jednak Kayth wiele jej o niej opowiadała. Troszcząca się o wszystkich dziewczynka była niesamowicie poruszona historią dawnej reżyserki i, podobnie jak cały pałac, trzymała kciuki za jej rychły powrót do zdrowia.

– To, co zwykle – pokręciła głową kobieta, jednak nie dała zniknąć z twarzy uśmiechowi. Chwyciła Tessie za ręce. - No dalej, widzę, że nie możesz się doczekać, by mi o czymś opowiedzieć.

Dziewczynka jeszcze przez chwilę usiłowała być poważna, lecz na jej twarz mimowolnie wpłynął szeroki uśmiech. Wzięła głęboki wdech i powiedziała rozentuzjazmowana:

– Poprosiłam kiedyś Tanatosa, by sprawdził, co się stało z moim tatą. Normalnie tego nie robi, ale chyba mnie polubił i uczynił dla mnie wyjątek. Przed chwilą poinformował mnie, że znalazł mojego ojca! Wiesz, co się z nim stało? Jest duchem! - poinformowała radośnie dziewczynka. - Na początku byłam przerażona, ale Tanatos wytłumaczył mi, że bycie duchem to świetna sprawa. Mieszka się na Ziemi, można nocować wszędzie, gdzie się chce, obserwować kogo się chce. Można prowadzić żywot, jakiego za życia nie było się w stanie. Dodatkowo, nie jest się samotnym, bo na świecie jest pełno innych duchów. To tak naprawdę takie drugie uniwersum. Zresztą, komu ja to mówię! Sama przecież byłaś duchem! Wiem, że byłaś zła na Tanatosa, ale to chyba dlatego, że o tobie zapomniał, a nie dlatego, że bycie duchem jest okropne... Powiedz, czy to, co mi powiedział, to wszystko prawda?

Kayth spojrzała w oczy podekscytowanej dziewczynki. Tess przez lata głowiła się, co się stało z jej ojcem. Obawiała się, że przestał istnieć, lub trafił do piekła. Dzisiaj otrzymała odpowiedź, o jakiej od zawsze marzyła.

Kayth była duchem przez dwieście lat. Większość podanych przez Tanatosa informacji było prawdziwych. Bóg mylił się jedynie w dwóch sprawach. Może i na świecie było wiele duchów, ale te nie widziały się nawzajem. Przez dwa wieki nie spotkała żadnej osoby, która podzielała jej los. A to pociągało za sobą drugą sprawę, mianowicie bycie duchem wcale nie było świetną zabawą. Był to najgorszy czas, jaki kobieta kiedykolwiek spędziła. Gdyby miała do wyboru ponowne bycie duchem, albo odejście w nicość, bez wahania wybrałaby drugą opcję.

Taka świadomość jednak w niczym nie pomogłaby Tess. Dziewczynka i tak nie była w stanie pomóc ojcu. Jedyne, co Kayth mogła zrobić, by jej ulżyć, to skłamać.

– Tak – powiedziała cicho, siląc się na fałszywy uśmiech. – Twój ojciec jest szczęściarzem. Bycie duchem to wspaniała sprawa.

***

Wieczorem wybrała się do wnęki, którą odkryła dzięki dziennikowi Anne. Zaglądała tam zawsze, gdy czuła się przygnębiona lub przytłoczona. Usiadła na ławeczce i wpatrzyła się w zaprojektowane za pomocą magii, odzwierciedlające pogodę na Ziemi, niebo. Dzisiejszego wieczoru było zachmurzone i ponure, zupełnie jak Kayth.

Nie miała pojęcia, że życie na Polach Elizejskich mogło być tak trudne. Jeszcze niedawno je uwielbiała. Miała przyjaciół, z którymi mogła zawsze porozmawiać. Adoratorów, którzy przychodzili na każdy jej spektakl. Szacunek, płynący od wszystkich mieszkańców pałacu. Choć nie straciła żadnej z tych rzeczy, nie cieszyły jej one już tak, jak dawniej. Od dwudziestu lat czuła, że w jej życiu czegoś brakowało. A raczej kogoś.

Jej rozmyślania przerwał dochodzący z pobliskiej polany warkot. Zmarszczyła brwi, pewna, że się przesłyszała. Dziwny dźwięk jednak nadal przeszywał powietrze i z każdą sekundą stawał się coraz głośniejszy. Wiedziała, że jego źródłem była maszyna, jednak nigdy nie widziała, by w Hadesie używano jakichkolwiek urządzeń. Czasami wydawało jej się, że czas w Podziemiu zatrzymał się na szesnastym, siedemnastym wieku.

Pchana ciekawością, wstała z ławki i wyszła z wnęki. Skierowała się ku polanie, jednak zanim zdążyła dojść do źródła dźwięku, ono przyjechało do niej. Przed Kayth zatrzymał się dwukołowy, błyszczący pojazd. Głośny warkot ustał z chwilą, gdy ubrany na czarno właściciel go wyłączył. Kobieta widziała kiedyś zdjęcie podobnej maszyny w gazecie The Times, na którą natrafiła w zbiorach biblioteki Hadesu. Z trudem przypomniała sobie jej nazwę – motocykl. Nawet dla takiego laika jak ona było jasne, że pojazd kosztował majątek. Najbardziej zastanawiało ją jednak, jak motor w ogóle znalazł się w Podziemiu.

Uśmiechnęła się do mężczyzny, gotowa zacząć rozmowę. Uśmiech zamarł na jej ustach w chwili, gdy właściciel pojazdu zdjął z głowy kask. Nie, to niemożliwe, pomyślała. Jej serce stanęło, by potem zacząć wybijać szaleńczy rytm. Przez kilkanaście sekund przyglądała mu się w milczeniu. Zmienił się, ale nie miała wątpliwości, że to on. Jego niegdyś krótkie włosy układały się w małego irokeza, jeszcze bardziej dodając mu wzrostu. Twarz była opalona, ale w oczach tańczyły zwyczajowe ogniki wesołości. Spod podwiniętych rękawów skórzanej kurtki wyglądały muskularne ręce, które zdobiły dziesiątki tatuaży. Wyglądał jeszcze seksowniej i groźniej, niż kiedyś.

Mężczyzna zwinnie zeskoczył z motoru, po czym oparł się o niego niedbale, skanując Kayth wzrokiem. Gdy ich spojrzenia się spotkały, uśmiechnął się szelmowsko i powiedział:

– Kayth Candid wiecznie młoda. Wyglądasz dokładnie tak samo, jak dwadzieścia lat temu. Chociaż może ci się troszkę przytyło...

Teraz już nie miała wątpliwości. Wiele mogło się zmienić, ale głos (i pozostawiający wiele do życzenia charakter) pozostawał taki sam. A ten, choć minęło dwadzieścia lat, rozpoznałaby zawsze.

–Scar. Przegapiłam jakiś bal przebierańców?

___________________________________

WIELKA PROŚBA

W żadnym wypadku nie jestem osobą, która błaga na kolanach o komentarze. I tak jestem naprawdę zadowolona z ich liczby i miłych słów, które od Was dostaję (: Wiem jednak, że duża część z Was często nie ma czasu lub weny komentować (co naprawdę rozumiem!). Niestety przez to nie wiem, ile osób tak naprawdę czyta moje opowiadanie. Dlatego mam do Was prośbę, mianowicie, gdybyście mogli, dajcie o sobie znać pod tym wpisem. To nie musi być komentarz dotyczący rozdziału, wystarczy mi jedno słowo, bym wiedziała, że ze mną jesteście. Zależy mi na tym, by wiedzieć, ile osób na bieżąco czyta Krainę (: 

Z rozdziału nie jestem zbytnio zadowolona, co nie jest niczym nowym. Poprzedni mi się podobał, więc zgodnie z prawidłowością, którą zaobserwowałam jakiś czas temu, ten po prostu musi mi się nie podobać. Mam jednak nadzieję, że jakoś przez niego przebrniecie ^^ Pocieszenie jest takie, że następny prawdopodobnie będzie lepszy. 

Jakie są wasze odczucia na temat zmian, jakie zaszły w życiu bohaterów w ciągu ostatnich dwudziestu lat? Polubiliście nową bohaterkę, Tessie? Myślicie, że Nadine odzyska rozum? 

Przyszły rozdział będzie pisany z perspektywy Scara. Zaspoileruję również, że Kayth wcale nie przyjmie go z otwartymi ramionami. Będzie awantura, będą rękoczyny - krótko mówiąc, będzie się działo (:

Życzę szampańskiego, udanego Sylwestra i wszystkiego, co najlepsze w nowym roku!