Rozdział VIII. Jabłko niezgody

[muzyka]

Kayth

            Czas płynął nieubłaganie. Mijały dni, tygodnie, miesiące... Nim Kayth się obejrzała, nadszedł dzień podróży do Erebu. Przygotowywała się do niego od dawna, aczkolwiek nadal czuła, że nie była gotowa na spędzenie kilku dni w towarzystwie Scara.

         Przyczepiony do jej nogi Cutie wiercił się niespokojnie, raz za razem drapiąc ją pazurkami. Kobieta starała się go ignorować, jednak gdy tylko upewniła się, że na korytarzu nie było nikogo oprócz nich, nie wytrzymała i syknęła cicho:

- Uspokój się!

- Cutie nie chcieć zostawiać Kayth - zaskowyczał smok spod jej spódnicy. 

Kobieta zaczęła schodzić na drugie piętro, trzymając się mocno poręczy. Nie chciała, by kolejne drapnięcie Zilanta zwaliło ją z nóg. 

- Wrócę do ciebie najszybciej, jak się da - obiecała po raz setny. W odpowiedzi dobiegło ją jedynie smętne pociągnięcie nosem.

         Kayth nie miała wyboru. Na czas jej podróży do Erebu musiała zostawić smoka w pałacu. Nie chciała, by stała mu się krzywda, a Scar nie wyglądał na osobę, która lubiła zwierzątka. Spakowała więc wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy do bawełnianej torby i z przyczepionym do nogi wychowankiem podążyła w stronę komnaty Nadine. Na pierwszym piętrze wpadła na wychodzącego zza rogu mężczyznę, omal nie upuszczając bagażu. Złapał ją za ramiona, chroniąc przed upadkiem.

- Przepraszam najmocniej, nie widziałam pana! - wytłumaczyła, spoglądając mu w oczy. Był od niej wyższy o kilka centymetrów, a jego tęczówki miały brązowy, uspokajający kolor. Na jego ustach pojawił się szczery uśmiech. Kayth przemknęło przez myśl, że w przeciwieństwie do innych mieszkańców pałacu, on zamieszkał w nim na skutek bycia za życia dobrą, a nie wpływową osobą.

- To ja przepraszam - odparł, po czym uniósł do góry trzymaną w dłoniach książkę. - Mam ten doprowadzający do katastrof zwyczaj czytania w trakcie chodzenia.

Przekrzywiła głowę, patrząc na niego nieco dłużej, niż przykazywały zasady dobrego wychowania.

- Czy my się już kiedyś nie spotkaliśmy? - wyraziła na głos własne myśli. Kojarzyła ten miły uśmiech, który dotykał również oczu.

- Owszem. Pytała mnie pani, jak dojść do komnaty numer 666.

Jęknęła, po czym schowała twarz w dłoniach. Skutki wrednych żartów Scara miały ją już zawsze prześladować. 

- Wiem, że to było dawno temu, ale może mogę dzisiaj tam panią zaprowadzić? - naigrawał się.

- Widzę, że jest pan ekspertem w dziedzinie położenia tego miejsca.

Wzruszył ramionami.

- Błędy młodości - odparł, po czym mrugnął do niej. - Choć trudno to nazwać błędami.

Dopiero teraz zauważył trzymaną przez nią haftowaną torbę, wypełnioną legowiskiem i zabawkami Cutiego.

- Proszę pozwolić mi to zanieść do pani miejsca docelowego - zaoferował i nie czekając na pozwolenie, wyjął torbę z jej dłoni. Prawdziwy dżentelmen, pomyślała Kayth. Przez tak długi czas otaczała się ludźmi pokroju Platona i Scara, że niemal zapomniała, iż mężczyźni mogą być dobrze wychowani. - Wybiera się pani w podróż?

- Owszem. Wybieram się do Erebu odszukać pewną osobę - zdradziła. Gdyby to był ktokolwiek inny, nie ujawniłaby tylu szczegółów. A jednak mężczyzna miał w sobie coś, co sprawiało, że chciało mu się zaufać.

- Ach, więc to pani jest tajemniczą kobietą, która wybiera się razem ze Scarem w podróż. Cały pałac o tym huczy. Nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć pani powodzenia. Wytrzymać z nim kilka godzin to nie lada wyczyn, a co dopiero kilka dni.

- Zna pan Scara?

- Jego nikt tak naprawdę nie zna - Wzruszył ramionami, po czym się zawahał, a w jego policzkach pojawiły się dołeczki. - Czy po powrocie z podróży nie miałaby mi pani ochoty o niej opowiedzieć?

Cutie zatrząsł się lekko, jakby od zduszonego chichotu. Kayth natomiast się zarumieniła i zachęcana szturchnięciami Zilanta, zaśmiała się cicho:
- Czy pan ze mną flirtuje?
- A chciałaby pani tego? - odpowiedział pytaniem, a w jego oczach czaiły się wesołe ogniki.

- Możliwe. Możliwe również, że opowiem panu o mojej podróży.

- Wszystko jest możliwe. Trzeba tylko wiedzieć o sposobach - mrugnął do niej. - To z "Alicji w Krainie Czarów".

- Doskonale zdaję sobie z tego sprawę - Na usta kobiety wpłynął uśmiech. - Jedna z moich najukochańszych książek. Nieraz mam wrażenie, jakbym sama stała się jej bohaterką.

- Doskonale wiem, co ma pani na myśli. Szczerze jednak wyznam, że wolałbym być w Krainie Czarów, niż tutaj.

Nim się obejrzała, doszli pod drzwi komnaty Nadine. Kayth obróciła się w stronę mężczyzny i z uśmiechem na ustach przejęła od niego torbę.

- Kiedy wrócę z przyjemnością wybiorę się z panem na spacer - zgodziła się, a Cutie niemal podskoczył z radości.

Mężczyzna ujął i pocałował jej dłoń.

- To będzie dla mnie zaszczyt - wyszeptał, po czym odwrócił się na pięcie i odszedł.

         Kayth potrzebowała paru sekund, by ochłonąć. W trakcie rozmowy starała się nie ukazywać uczuć, ale sama przed sobą musiała przyznać, że była oczarowana postawą i elokwencją mężczyzny. Uśmiechnęła się do siebie i pomyślała, że podczas podróży będzie odliczała dni do powrotu. Dopiero po chwili zorientowała się, że nie znała nawet imienia adoratora.

- Ktoś tu się zadurzyć! Ktoś tu się zadurzyć! - wyśpiewał Cutie, wychylając główkę spod jej spódnicy.

Zmierzwiła mu piórka na środku głowy i pokazała, by ponownie się schował. Było zbyt szybko na zadurzenie, jednak nie mogła zignorować dziwnego przyciągania, które poczuła względem mężczyzny. 

         Zapukała do drzwi, które po kilkunastu sekundach otworzyła ubrana w skąpą jedwabną narzutkę Nadine. Jeszcze nigdy nie widziała, by kobieta w swoim domu przyodziana była w inny strój. Kayth miała wrażenie, że jej koleżanka zakładała na siebie coś innego tylko wtedy, gdy czasami musiała opuścić komnatę. Nadine uśmiechnęła się na jej widok i zaprosiła do środka. Pomieszczenie było posprzątane i pachnące czystością, co było całkowitym przeciwieństwem od zagraconej komnaty Platona. Ogromne łoże było pościelone, mahoniowe fotele były przysunięte do stolika. Idealny obraz psuły porozrzucane po stole kartki papieru.

- Piszesz nową sztukę? - zagadnęła Kayth, wchodząc do środka i kładąc torbę na ziemi.

- Trudno to nazwać pisaniem, raczej nieudanym bazgroleniem - Usiadła i wskazała na kupkę zmiętych kartek w rogu. - Jeśli jednak uda mi się cokolwiek wymyślić, oczywiście dostaniesz główną rolę.

- W takim razie muszę cię zmartwić, ponieważ w najbliższym czasie będziesz musiała poszukać kogoś na zastępstwo.

Nadine pochyliła się na siedzeniu, a jej uszy były spragnione plotek.

- A co się stało, jeśli można wiedzieć? Wielka szkoda, że cię nie będzie, ponieważ urządzam u siebie salon... Może następnym razem - poinformowała ze smutkiem i nagle dodała: - Czyżbyś kogoś poznała?

- Uwierz mi, że wolałabym go nie poznać - westchnęła - Jadę wraz ze Scarem do Erebu.

- A ja się spotykam z Hadesem - roześmiała się kobieta z kpiną. Po chwili zmarszczyła brwi. - Nie to, że chciałabym się z nim spotykać. Brrr... Na samą myśl robi mi się zimno. Myślisz, że on się czasem uśmiecha?

Kayth uwielbiała Nadine za to, że jej myśli pędziły szybciej, niż parowozy. Nieraz nie można było nadążyć za tym, co mówiła i to właśnie czyniło ją wyjątkową.

- "Jestem dzisiaj nie w humorze. Wyślę jakieś małe dzieci do Tartaru, od razu będzie mi lepiej!" - odparła głębokim głosem Kayth, naśladując Hadesa. Nigdy nie poznała Pana Umarłych i nieszczególnie jej się do tego śpieszyło. W jakimś stopniu obwiniała go za los Henry'ego. Nadine roześmiała się, jednak po chwili uśmiech zniknął z jej ust.

- Mówiłaś poważnie, prawda? O wyprawie ze Scarem?

Przytaknęła. Nadine wstała i przytuliła ją mocno, a w jej oczach nie było już charakterystycznych dla niej iskierek radości.

- Uważaj na siebie. Scar jest bardzo porywczy. Nie chciałabym stracić tak dobrej aktorki, jak ty.

- Kayth nie jechać, Cutie prosić! - zawył nagle smok, wyłaniając się spod jej sukni. Jego oczka były czerwone od płaczu. - Cutie nie chcieć, by Kayth stać się krzywda!

Nadine cofnęła się i z przerażeniem zakryła dłońmi usta. Widok smoka wprawił ją w osłupienie. Kayth natomiast kucnęła i głaszcząc Zilanta, powiedziała kojąco:

- Cutie, skarbie, już to przerabialiśmy. Wrócę do ciebie, zanim się obejrzysz. Nic mi się nie stanie. Obiecuję.

- Kayth zawsze obiecywać, że przynieść Cutiemu kamyki i prawie zawsze nie przynosić!

Dotknęła go żartobliwie w nosek. Był gorszy, niż dziecko.

- Bo jesteś za grubiutki. Tej obietnicy jednak nie złamię, przyrzekam na wszystkie kamyki świata.

- Czy ktoś może mi wyjaśnić, co się dzieje? Co to za smok? - wtrąciła Nadine, która otrząsnęła się z początkowego zaskoczenia i teraz przyglądała się zwierzakowi z zainteresowaniem. Cutie odwrócił łebek w jej stronę i prostując dumnie skrzydła, odparł:

- Cutie jest Zilantem!

- Cutie mieszka razem ze mną od dnia, w którym tutaj przybyłam - wyjaśniła Kayth. - Niestety nie mogę wziąć go ze sobą do Erebu, a biorąc pod uwagę to, że Zilanty nie są mile widziane w pałacu, jesteś jedyną osobą, której ufam na tyle, by poprosić o opiekę nad nim. Jeśli się zgodzisz, wezmę udział nawet w jakimś słodkim romansie. Jeśli tak zdecydujesz, będę mogła zagrać nawet drzewo. Nie będę wybredna.

- Bardziej skłaniałabym się ku musze. Nieraz jesteś natrętna jak ona - westchnęła, po czym posłała Cutiemu długie spojrzenie. - Oczywiście mogę go przygarnąć, jednak mam jedno pytanie... Kto ci powiedział, że smoki nie są tolerowane w pałacu?

- Scar... - odparła niepewnie. Słusznie spodziewała się najgorszego.

Nadine wybuchnęła śmiechem.

- Po raz kolejny sobie z ciebie zakpił - Gdy zobaczyła rozzłoszczone spojrzenie kobiety, dodała: - Radzę wziąć kogoś razem z wami na tę wyprawę. Przecież wy się tam pozabijacie!

- Nie będę czekać tak długo - zapowiedziała Kayth, a jej głos przesiąknięty był wściekłością. - Zabiję go, jak tylko go zobaczę.

- Nie wolno nikogo zabijać! - sprzeciwił się Cutie, który wziął jej słowa na poważnie. Westchnęła, nie mając zamiaru wdawać się z nim w dyskusję. Przykucnęła i przytuliła go po raz ostatni.

- Zachowuj się grzecznie. Pamiętaj, pościel nie służy do jedzenia - upomniała, by po chwili zwrócić się do Nadine: - Nie dawaj mu zbyt wiele kamyków, nawet gdyby cię bardzo prosił. Najlepiej, gdyby jadł liście drzew i ziarna. Tutaj masz jego rzeczy - wskazała na torbę. - A gdyby się okazało, że czegoś zapomniał, zostawiam ci klucz do mojej komnaty. Numer 536.

- Nie - jęknęła kobieta, łapiąc się za głowę. - Tylko nie to.

Jej twarz wykrzywił grymas bólu, kolana się pod nią ugięły i opadła na podłogę. Przycisnęła twarz do nóg, chybocząc się lekko.

- Nadine? Co się dzieje? - spytała zaniepokojona Kayth, podbiegając do niej. Miała wrażenie deja vu.

Kobieta potrząsnęła tylko głową, zwijając się w kłębek. Kayth niemal czuła przeszywający ją ból.

- Niech to się skończy, błagam... - wychrypiała kobieta, unosząc głowę. Po jej policzkach płynęły łzy, a jej spojrzenie było utkwione w Kayth, tak jakby była ona jej ostatnią deską ratunku. - Spraw, by to się skończyło!

Kobieta nie wiedziała, co robić. Cutie przypatrywał się scenie z wybałuszonymi oczami, nie będąc zbyt pomocnym. Próby uspokojenia Nadine nie przynosiły rezultatu, dlatego po kilku minutach Kayth skierowała się w stronę wyjścia, pragnąc znaleźć pomoc. Po raz drugi tego dnia niemal na kogoś wpadła. Scar stał przed drzwiami komnaty z uniesioną w zamiarze zapukania ręką. Cała wściekłość, którą czuła względem niego, wyparowała. Była wdzięczna, że tu był, nawet jeśli przemknęło jej przez myśl, że znów ją śledził. Widząc jej zdesperowaną minę nie zadawał żadnych pytań i minąwszy ją w drzwiach, wszedł do środka. Cutie pisnął i schował się pod łóżkiem. Choć widok Kayth zaskoczył Scara, na widok zwijającej się z bólu Nadine na jego twarzy nie pojawiło się nawet zdziwienie. Uklęknął obok niej i wziął jej twarz w dłonie. Jej spojrzenie było rozbiegane, pełne szaleństwa.

- Tak bardzo boli... - wyszeptała - Dlaczego? Dlaczego? Powiedz mi, dlaczego?!

- Cii - uspokajał ją Scar. Kayth nigdy nie widziała w jego spojrzeniu tyle troski. - Jestem tu, Na. Wszystko jest w porządku. Ból jest tylko w twojej głowie.

- ON JEST WSZĘDZIE! - wrzasnęła, podnosząc się. Krzyk odebrał jej siły, dlatego po chwili z powrotem upadła na ziemię. Mężczyzna położył jej głowę na swoich kolanach i złapał za ramiona.

Kayth nie mogła uwierzyć, że tak władczy i nieprzyjemny mężczyzna mógł być tak opiekuńczy. Szybko zorientowała się, że musiały go łączyć z Nadine bliższe relacje. Tyle razy się jej na niego skarżyła, a ona nawet się nie zająknęła, że go znała.

- Nie - odparł kojąco. - Bólu nie ma i nie było. To wszystko dzieje się w twojej głowie. Jego tak naprawdę nie ma.

- Nie ma... - powtórzyła kobieta niepewnie.

- Nie ma - przytaknął i odgarnął spocone włosy z jej czoła. - Wszystko jest w porządku, jestem z tobą.

Złapała go za nadgarstek.

- Wiesz, kiedy to się skończy. Znajdź ją - zażądała. Choć Kayth nie miała pojęcia o kogo chodziło, w oczach Scara błysnęło zrozumienie.

- Znajdę.

- Obiecaj.

- Obiecuję. A teraz śpij, Na.

Jej powieki nagle się zamknęły, a palce ściskające jego rękę rozluźniły. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała. Kobieta oddała się w objęcia Morfeusza.

***

Scar

       Nie miał zamiaru żegnać się z rodzicami. Wątpił, by nawet zauważyli jego nieobecność. Persefona zapewne zorientuje się po kilku tygodniach, jednak jej myśli zaprzątnie ogród, a niepokój o to, co dzieje się z synem całkowicie wyleci jej z głowy. Hades nie będzie wiedział, że jego syn zniknął nawet jeśli ktoś mu o tym powie. Pan Umarłych miał na głowie zbyt wiele spraw, by martwić się takimi szczegółami.
    Scar jednak nie mógł nie pożegnać się z siostrą. Zgodnie z jego oczekiwaniami, jej reakcja na wiadomość o jego wyjeździe nie była pozytywna.
- Dlaczego? - spytała, marszcząc brwi. - Dlaczego jedziesz by pomóc w odnalezieniu chłopca, którego nawet nie znasz?
Rosae miała dobre serce, jednak wiedziała, że z wyprawą wiązały się przeróżne niebezpieczeństwa. Nie chciała, by bratu cokolwiek się stało, nawet jeśli oznaczało to zostawienie ośmiolatka w Czyśccu. A jednak wdała się w naszą rodzinę, przemknęło Scarowi przez myśl.
- Może się nawróciłem i chcę odpokutować za wszelkie grzechy? - Gdy popatrzyła na niego z niedowierzaniem, wyrzucił ręce w górę. - Kayth ma dziennik.
Zamiast zdziwienia, którego się spodziewał, na twarz Rosae wkradło się rozdrażnienie.
- Dziennik Anne? Naprawdę, Scar? Jak długo zamierzasz jeszcze szukać tej kobiety?
- Dopóki jej nie znajdę, to chyba oczywiste.
- Nie, to nie jest oczywiste dla żadnego zdrowo myślącego człowieka! - odparła ze złością. - Minęło dwieście lat, a ty nadal nie umiesz pogodzić się z jej stratą. To nie jest normalne, Scar. To, co kiedyś było miłością, zaczyna przeradzać się w obsesję.
Roześmiał się, wbijając w nią spojrzenie. Nie takich słów oczekiwał. Zareagował w jedyny sposób, jaki znał - złością.
- Jeśli szukasz kogoś, kto wariuje, popatrz na siebie!
- Co to niby miało znaczyć?
- To, że żyjesz w cholernej bańce mydlanej! Jak myślisz, jak dużo czasu minie, zanim twój wielki, brudny sekret się wyda? Jak dużo czasu minie, zanim ktoś przez niego ucierpi? - Nie mógł wprost powiedzieć o jej romansie, ponieważ był pewien, że pod drzwiami komnaty stała grupa żądnych plotek służących. Kłótnie rodzeństwa zawsze rozchodziły się echem po całym Hadesie. Nie chciał, by całe Podziemie dowiedziało się o jej tajemnicy. Jeszcze nie teraz.
- To nie o mnie teraz rozmawiamy! - krzyknęła, a na jej policzkach pojawiły się rumieńce złości. - Ona odeszła, nie rozumiesz?! Anne odeszła i już nigdy nie wróci!
Przewrócił pobliski stolik, sprawiając, że stojące na nim naczynia rozbiły się w drobny mak. Jego oczy zrobiły się całkowicie czarne, jak zawsze w przypływie furii.
- DWIEŚCIE LAT! - wrzasnął tak głośno, że Rosae aż podskoczyła. - Dwieście lat mówiłaś mi, że ona wcale nie odeszła, że ktoś musiał maczać w tym palce. Pomagałaś mi w poszukiwaniach i pocieszałaś, gdy traciłem nadzieję. Wmawiałaś mi, że ona nie odeszła z własnej woli. A teraz mówisz, że przez cały ten czas udawałaś?
- Potrzebowałeś bliskiej osoby. Wiedziałam, że prawda cię... złamie - szepnęła - Ale to się posuwa za daleko. Nie możesz wciąż mieć nadziei, że ona wróci.
- Straciłem nadzieję dawno temu. Teraz wygląda na to, że straciłem też siostrę - odparł, zmierzając do drzwi. Nawet on był świadom tego, że przesadzał. Był jednak impulsywny, a w trakcie kłótni z jego ust wychodziły najgorsze słowa. Rosae go zawiodła, a względem takich osób był bezlitosny. Nagle odwrócił się i spojrzał siostrze prosto w oczy. - Wiesz, dlaczego jej szukam? Ponieważ daje mi to jakiś cel w życiu. Jeśli mi go odbierzesz... ja odbiorę ci twój sekret.
          Wyszedł, zostawiając za sobą osłupiałą Rosae. Rodzeństwo często się kłóciło, jednak jeszcze nigdy aż tak poważnie. Po raz pierwszy Scar cieszył się, że wyjeżdżał. W tym momencie nie mógł patrzeć na siostrę. Słowa, które padły z jego ust nie było prawdziwe, natomiast wściekłość przesłaniająca jego myśli z pewnością nie była udawana. Skierował się do komnaty jedynej osoby, którą było mu żal opuszczać. Poznał Nadine niedługo po tym, jak poznał Anne. Kobiety były najlepszymi przyjaciółkami, a zarazem całkowitymi przeciwieństwami. Obie były piękne i towarzyskie, jednak jedna z nich była pełna radości, a drugą przepełniała gorycz. Mówią, że przeciwieństwa się przyciągają, jednak to nie zawsze prawda. Scar zakochał się w tej drugiej.
         Był w pełni świadom wad swojej wybranki. Anne nie była osobą, z którą łatwo było wytrzymać. Ich relacje opierały się głównie na kłótniach i docinkach, a jednak wiedzieli, że bez siebie byliby nieszczęśliwi. Trudno było jednoznacznie określić ich związek. Był on pełen pasji i miłości, a zarazem nienawiści. Warczeli na siebie i krzyczeli, a jednocześnie niesamowicie mocno się kochali. Po zniknięciu Anne, Scar nie wiedział, co ze sobą zrobić. Stawał się zły i zgorzkniały, coraz trudniej przychodziło mu zebrać się chociażby na uśmiech. Nikt nie rozumiał jego bezgłośnej rozpaczy, nawet jego siostra.
     To Nadine stała się wtedy dla niego podporą. Zapełniała mu czas niekończącymi się rozmowami i żartami, przed których opowiedzeniem zawsze zaczynała się śmiać, psując całą puentę. Wiedział, że cierpiała równie mocno, jak on, ponieważ widział smutek w jej oczach. Smutek, który pewnego dnia zniknął. Był to dzień, w którym o istnieniu Anne zapomnieli wszyscy mieszkańcy pałacu. Scar nie miał pojęcia, kto za tym stał i nie dowiedział się tego do dnia dzisiejszego. Sprawca błyskotliwie zatarł wszelkie ślady. W przypadku Nadine jednak spartaczył robotę. Kobieta wciąż miała przebłyski wspomnień, które doprowadzały ją do agonii i szaleństwa. Fakt, że nie mógł na nie nic poradzić, niesamowicie go irytował. Próbował już wszystkiego, niestety każda metoda zawodziła. Mimo tego, że nie mógł już porozmawiać z Nadine na temat Anne, ona wciąż była jego najlepszą przyjaciółką.
       Dlatego po kłótni z Rosae udał się do jej komnaty, by jeszcze ją pożegnać przed wyjazdem. Nie dane mu było jednak tego uczynić, ponieważ kobieta miała jeden ze swoich złych dni. Każda, chociażby najmniejsza i najbardziej zawoalowana wzmianka o Anne doprowadzała ją na granicę szaleństwa, a Scae był jedynym, który potrafił ją uspokoić. Jako Bóg Nocy nakazał jej sen, a gdy kobieta oddała się w objęcia Morfeusza, wziął ją w ramiona i położył na łóżku. Zwrócił spojrzenie na stojącą w kącie pokoju Kayth, która przyglądała się scenie ze zmarszczonymi, wyrażającym niepokój czołem.
- Co jej się stało? - spytała cicho.
- Nigdy, przenigdy nie wspominaj przy niej o autorce dziennika - warknął. - Spójrz, do czego to doprowadza.
- Może ktoś powinien mnie o tym uprzedzić wcześniej - odburknęła. - Zresztą wspomniałam jedynie o numerze mojej komnaty, a nie o Anne.
- Jedynie o numerze  komnaty? - odetchnął głęboko, udając, że ta wiadomość go uspokoiła. - To dobrze. Cieszę się, że nie wspomniałaś o tym, co Anne jadała, w co się ubierała, o jej znajomych... albo o komnacie, w której mieszkała. To naprawdę wielka ulga.
- Anne mieszkała w mojej komnacie?
- Zanim zamieszkały tam szczury - owszem, mieszkała.
- W mojej komnacie mieszkają szczury?!
- I najwyraźniej kobiety o móżdżku wielkości ziarna grochu.
- Naprawdę mam coraz mniejszą ochotę gdziekolwiek z tobą jechać.
- To miało mnie przestraszyć? - ziewnął, po czym okrywając Nadine kocem, powiedział: - Idź po rzeczy, bo wyjeżdżamy. Za dziesięć minut masz być w stajni.
- Czym będziemy jechać?
Odwrócił się do niej, a na jego ustach tańczył lekki uśmieszek. Wiedział, że odpowiedź jej się nie spodoba.
- Weźmiemy pegazy.
Przełknęła ślinę.
- Myślałam, że pojedziemy karetą. Widziałam ich już kilka na terenie pałacu...
- Jedziemy na pegazach - powtórzył dobitnie.
- Wolałabym...
- Posłuchaj, Kayth - przerwał, podchodząc do niej i patrząc na nią z góry. Wiedział, że takie zachowanie zawsze wytrącało z równowagi jego rozmówców. - Nie chcę, żeby cały Hades dowiedział się, że jestem w Erebie. Karety posiadają jedynie najbardziej wpływowi mieszkańcy pałacu, więc jeśli pojedziemy jedną, wzbudzimy sensację.
- A latające konie nikogo nie zdziwią? - spytała z niedowierzaniem.
- Pegazy posiadają również mieszkańcy Pól Elizejskich, a czasami można je nawet spotkać w Erebie, więc nie, nie wzbudzą one wielkiej sensacji. Tym bardziej, że przez większość czasu będziemy lecieć poza zasięgiem wzroku. A teraz przestań tak wytrzeszczać oczy i idź po swoje rzeczy.
Widział przerażenie w jej spojrzeniu. Był pewien, że jeszcze nigdy nie jechała nawet na koniu, lecz była zbyt dumna, by to przyznać. Obrzuciła go wzrokiem.
- Jesteś niesamowicie władczy - rzuciła kwaśno.
Zmarszczył brwi.
- Jestem władcą - odparł jedynie, po czym popchnął ją w stronę drzwi. - Idź, bo nie zamierzam czekać w nieskończoność.
Posłusznie przeszła kilka kroków, jednak nagle się zatrzymała. Musiał się mocno kontrolować, by na nią nie nawrzeszczeć. Z każdą chwilą coraz bardziej go irytowała.
- Nie dam sobą pomiatać - oznajmiła, zaplatając ręce na piersi.
- A ja nie dam się sobie sprzeciwiać. Posłuchaj. Ty chcesz odnaleźć ośmioletniego chłopca, dlatego wnioskuję, że go kochasz. Ja dziennika jedynie potrzebuję. Kto ma więcej do stracenia? - Zagryzła wargi. - Dlatego teraz bądź grzeczna, skarbie, i... wyjdź z tej cholernej komnaty!
Przy ostatnim zdaniu puściły mu nerwy. Kobieta jednak nie ruszyła się z miejsca i stała nadal w drzwiach z przymkniętymi oczami. Oddychała głęboko, licząc pod nosem.
- Co ty robisz? - warknął. Uchyliła powieki i odparła szeptem:
- Staram... bardzo się staram cię nie zabić.
Zanim zdążył odpowiedzieć, wreszcie odwróciła się na pięcie i wyszła, trzaskając głośno drzwiami.
- Papa, Kaythy! - krzyknął za nią Zilant, który wyłonił się spod łóżka. Gdy Scar rzucił mu niechętne spojrzenie, ten pisnął i z powrotem schował się za prześcieradłem.
      To była jedna z pierwszych kłótni Kayth i Scara. W przeciwieństwie do tych, które miały nadejść,  ta zakończyła się bez wielkich szkód. Wydarzenia i osoby, które na nich czekały w przyszłości, mogłyby wyprowadzić z równowagi samą Concordię*.


*Concordia - bogini zgody i harmonii.

_________________________________________

Wiem, że spóźniłam się tydzień z dodaniem rozdziału, lecz na swoje usprawiedliwienie mam to, że nie wyrabiam z nauką (oraz nie miałam weny, czego mam nadzieję nie widać). Jeszcze niecały miesiąc do wakacji, jakoś wytrzymamy! (:
W następnym rozdziale wyruszymy za mury pałacu i zaczną się prawdziwe przygody... oraz kłótnie.
Do zobaczenia za dwa tygodnie!

PS. Założyłam snapa - shesayshi. Jeśli ktoś z Was również ma tę uzależniającą aplikację, bardzo chętnie Was przyjmę do znajomych :)